#PC "Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata pielgrzymstwa jego" Haruki Murakami
Przez Miliony książek, miliony pomysłów - 15:33
Żyjemy w świecie kolorów. Każdy ma swoje odcienie, jasne i ciemne strony, pasuje do jednych, do pozostałych nie. Kolory w naszym życiu układają się w piękną harmonię lub tworzą twórczy chaos, z którego mogą wyłonić się barwy dotąd nieznane. Każdy człowiek ma też swój ulubiony kolor. Co jednak kiedy staniemy się bezbarwni? Co jeśli nikt nie powie o nas - masz kolor świeżego wiosennego poranka lub burzowej chmury? Tak naprawdę mało kto o tym rozmyśla, ale po przeczytaniu książki Murakamiego “Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata pielgrzymstwa jego” to może się zmienić. Niby treść nie mówi stricte o kolorach, ale są one jej istotną częścią.
Trzydziestosześcioletni Tsukuru Tazaki jest kawalerem. Mieszka w Tokio, a jego zajęciem jest budowa dworców. Jak sam twierdzi, jest w tym piękno i harmonia i jest to użyteczne zajęcie. Jego życie wypełnione jest pracą, w końcu także miłością, jednak najważniejszym jego składnikiem, klejem spajającym przeszłość i przyszłość staje się zdarzenie z przeszłości, które Tazaki postanawia wyjaśnić.
Szesnaście lat wcześniej Tsukuru i czwórka jego przyjaciół tworzyli nierozłączną grupę. Wszyscy mieszkali w Nagoi, wychowywali sie razem, razem poszli do liceum i razem dojrzewali. Trzech chłopców i dwie dziewczyny. Wszyscy poza Tazakim mieli imiona związane z kolorem, podczas gdy jego imię nawiązywało do kreacji, stwarzania, budowania. Niby nic w tym złego, ale cichy i spokojny Tsukuru pragnął także posiadać kolor. W jego życie jednak gwałtownie i całkowicie niespodziewanie wkroczyła pustka - przyjaciele zerwali z nim kontakt. Nie odbierali telefonów, nigdy nie było ich w domu kiedy przychodził. Jakby nagle zniknęli. Pomyśleć można, że Tsukuru będzie chciał to od razu wyjaśnić, jednak czekał z tym aż szesnaście lat. Któregoś dnia postanowił dowiedzieć się, dlaczego przyjaciele odwrócili się od niego. Tutaj już zaczyna się surrealistycznie piękny świat Murakamiego. Sen przeplata się z rzeczywistością, a zdarzenia z przeszłości nabierają zupełnie nowego kolorytu. Co tak naprawdę się stało czytelnik odkrywa wreszcie na końcu, myślę jednak, że towarzysząc Tazakiemu w jego podróży przez Japonię i do Finlandii można łatwo zapomnieć o jej celu. Jest to bowiem tak naprawdę podróż w głąb samego siebie. Murakami uświadamia nam, że tak naprawdę przyczyny nie są ważne, ważne jest to, jak radzimy sobie z zastaną rzeczywistością, ponieważ faktyczne zdarzenia bardzo łatwo jest przekształcić w coś bardziej dla nas strawnego, ale niekoniecznie prawdziwego. Mózg kreuje rzeczywiostość zrozumiałą dla niego samego. Nawet miłość, taka, jaką przeżywa Tsukuru tak naprawdę nie uświadamiając sobie jej istnienia ma różne zabarwienie w zależności kiedy o niej się myśli.
Jak zwykle u Murakamiego niezwykle drobiazgowe opisy rzeczywistości - moje ulubione to z pewnością opisy japońskiego jedzenia - mieszają się z surrealistycznym światem snów, a dowcipne dialogi następują po filozoficznych rozważaniach. Świat Murakamiego obfituje w sekrety i tajemnice, oczywistości i mroczne myśli. Kiedy raz się w niego wejdzie, nie sposób łatwo go opuścić. Jest też muzyka klasyczna, która płynie obok niemal niezauważalnie, pomagając nam wejść w ten świat. Murakami ma niezwykły dar pisania o dźwiękach tak, że niemal słychać je obok. Wiodący utwór tej książki to “Le mal du pays” Franciszka Liszta. Polecam sprawdzić na pewnym znanym portalu społecznościowym, ile osób wysłuchało tej kompozycji przywiedzione książkami Murakamiego... To niesamowite.
A wy, jakim kolorem jesteście? A może jak Tsukuru jesteście bezbarwni? Choć... czy nasz bohater faktycznie nie ma żadnego koloru, musicie zdecydować sami.
Olga D.
